Flem Cnockaert en Andreas Petsios

Flem & Andreas: Onze keuken is redelijk experimenteel. We zijn niet bang om met minder bekende producten te werken of inventief te zijn. Op elk gerecht proberen we onze stempel te drukken: uniek, eigenwijs en altijd lekker!

Flem: Dat was al op heel jonge leeftijd bij mijn moeder. Zij maakte soep of gebak en ik keek toe. Al heel snel zette ik me ‘s avonds niet meer voor de televisie, maar dook ik de keuken in om zelf cake, pannenkoeken of soep te maken.

Andreas: Ik ben van Griekse afkomst en mijn ouders hebben altijd een Grieks restaurant uitgebaat. Toen ik tien was, ging ik al mee om te helpen in de keuken. In het begin aan de afwas, maar later mocht ik ook met het eten helpen.

Flem: Op mijn dertiende besliste ik om kokschool te doen. Koken interesseerde me altijd al en rond die leeftijd besefte ik ook dat ik daar later mijn beroep van wilde maken.

Andreas: Door het helpen in de keuken van mijn ouders, besefte ik al snel dat ik graag kookte. Oorspronkelijk was het plan om hun restaurant op een dag over te nemen. Tijdens mijn studies zijn die plannen veranderd. Ik leerde diverse keukens kennen, deed stage en kwam zo hier terecht.

Flem: Dat is voor mij vooral het concept achter koken zelf. Je kan oneindig weel combinaties maken van producten, kleuren, smaken, … Het is een constant spel dat nooit stopt.

Andreas: Ik volg. Ik heb niet één idool, maar andere chefs kunnen me wel inspireren. Iedereen maakt alles op een net iets andere manier klaar, en onuitputtelijke bron van nieuwe ideeën.

Andreas: Een lekker broodje smos, altijd lekker.

Flem: Ik ga voor een simpele spaghetti.

Flem: Smijt je altijd voor de volle 100 %, dan haal je er veel voldoening uit en zal je elke dag met plezier opstaan om je job goed te doen. Maar in deze sector moet je wel 100 % overtuigd zijn, anders is de kans groot dat je er op een dag de brui aan geeft.

Andreas: Ik ben het daar helemaal mee eens. Ons werk stopt nooit. Ook als je vrij bent, ben je onbewust nog bezig met eten en nieuwe ideeën.

Flem & Andreas: We gaan ons echt niet uitspreken tégen een klassiek gerecht. Er is meestal een reden waarom het een klassieker is.

Flem: Ik hou enorm van stoofvlees, maar dat wordt wel niet altijd overal goed gemaakt.
Andreas: Idem voor de Dame Blanche. Heel lekker, ik haat het dan ook wanneer dat verprutst wordt.

Flem & Andreas: Eigenlijk is er niets dat we echt niet graag doen. Soms is het op drukke momenten wel vervelend om iets te moeten doen waar echt veel tijd in kruipt, terwijl er nog veel andere taken staan te wachten. Maar dat heeft meer met het moment dan met de bezigheid zelf te maken.

Flem & Andreas: Menu’s creëren, dat is en blijft altijd een uitdaging. Soms barsten we van de ideeën en soms komt er dagenlang niets uit. Dan is het wachten op de inspiratie, want die komt altijd. Heel vaak op de meest onverwachte momenten, maar zelden als we ons neerzetten om nieuwe ideeën op te schrijven. Zo werkt het niet.

Flem & Andreas: Niet meteen. Het typische aan onze keuken is dat we alles op onze eigen manier maken en er een eigen touch aan geven. Bij elk gerecht denken we na hoe wij het willen en kunnen. Zijn we het erover eens? Dan kan het gerecht op de kaart.

Flem: Wij zijn allebei nog heel jong en moeten nog veel aspecten van de job ontdekken. We gaan nog veel zien, veel ontdekken, veel leren.

Andreas: Klopt helemaal. Er wordt wel eens gezegd dat je de toekomst niet kan voorspelen, maar ik geloof dat je je eigen toekomst toch zelf ook in de juiste richting kan sturen. Daar zijn we volop mee bezig.